Hoe kun je kinderen hier blijmaken?
Het antwoord ligt niet in de pannenkoeken, de zelfgemaakte limonade of de broodjes.
Het is een stukje liefde, een stukje aandacht en een gro...ot stuk gewoon kind mogen zijn in een omgeving waar dat eigenlijk gewoon niet is. Een wereld waar er natuurlijk eerder gedacht wordt aan het halen van eten dan aan een kind gewoon een kind laten zijn, en dat vind ik doodzonde.
Vandaag hebben we spontaan een kinderprogramma opgezet waarbij we naast veel liedjes zingen, waarbij we ze Hoofd, Schouders, Knie en teen hebben geleerd (dat vinden ze hier HE-LE-MAAL geweldig!) en mij natuurlijk helemaal los laten gaan op de trommels die ze daar hebben, begonnen Matthijs, Johan en ik met het vertellen van het verhaal van Noah met zijn Ark met alle dieren van de wereld. De kinderen waren volgens mij nog nooit van hun leven zo rustig op dat moment. Je zag de hoofdjes van 20 kinderen ook allemaal dezelfde kant op gaan, de kant van het gekleurde papier, toen ik ze vertelde dat ze allemaal dieren mochten tekenen om deze vervolgens op de ark te plakken.
Het is één groot chaos, je krijgt de gekste, meest fantasierijke dieren -iemand tekende een mug door een papier helemaal vol te krassen:) - maar dan heb je naast een volle ark, een hoop kapotte ballonnen, een hoop kabaal ook 20 lachende, superblije kinderen die, al is het maar voor even, hun fantasie mochten gebruiken, volledige aandacht kregen en gewoon weer even 'kind' mochten zijn.
Aan het einde van het verhaal aten ze allemaal een pannenkoek, iets wat ze niet echt kenden. Ach: Als het maar zoet en vet is eten ze alles in dit land!
Dit is Ale Jimenez, 
hij zal dit bericht waarschijnlijk nooit kunnen lezen.
Hij is één van de vele bewoners van 'locatie 11', waar twee hele grote gezinnen samenwonen op een klein stukje grond, zonder werk, toekomst of ho...op op een beter leven, levende op dat wat de buren hen toestoppen en wat ze van bomen in de omgeving kunnen plukken, het is naastenliefde wat hen nog in leven houd.
Deze mensen kunnen het goede nieuws nog steeds niet geloven
Voor hen bouwen wij hier twee WCs, iets waar zelfs wij nooit hebben durfen dromen: Waar we voor 4 kwamen hopen we nu te gaan nadat WC 11 en 12 af zijn.
Graven kunnen ze zelf niet, de handen en de voeten zijn te verzwakt om te hakken, de lompen te lompig om in de gevaarlijke beerput te gaan scheppen.
En toch zit hij daar, en lacht naar ons terwijl wij ons te pletter werken, ik geef hem een lach terug, en hij kan zijn geluk niet op, het breekt mijn hart om het te zien. Volgens mij snapt hij nog niet helemaal wat er allemaal gebeurd, maar hij heeft zijn stukje palmblad om zich verder te vermaken.
Toen ze het goede nieuws hoorden hebben ze buren, vrienden, famillie zelfs random mensen van de straat geplukt die ze allemaal wilden helpen graven, velen kennen dit gezin wel en weten wat daar voor ellende speelt.
Ik zie dit jaar een Dominicaanse Republiek die echt is, puur is: Overal buren die meehelpen, iedereen vrolijk en overal komen mensen buurten, ik heb nu overal matties!
Toch blijven deze gezinnen arm nadat de WCs gebouwd zijn, omdat het land gewoon nog steeds zwaar in ontwikkeling is en er gewoon nergens geld voor is, maar met deze WCs komen ze stukje bij beetje richting een normaler leven, een leven waarbij het normaal is dat je niet de bosjes moet opzoeken voor je behoefte, of bij de buren moet vragen voor een beetje rijst. Zo geven we ze een stukje eigenwaarde terug: wij zijn hier gekomen om jullie te helpen, jullie mogen er zijn, zelfs zo dat we een WC voor jullie neerzetten, zelfs twee!
Maar ondanks al die ellende is daar nog zijn lach, zijn mogelijkheid om blij te zijn, vreugde te halen, zich te vermaken met een stukje palmblad,
Zijn lach houd ons op de been, daar het halve team met griep gewoon doorwerkt, en we zullen blijven doorwerken: Voor Ale!
Als een analfabetisch kind je tijdens het werken vraagt om uit een spaanse bijbel te lezen, 
dan leg je je pikhouweel neer en doe je dat!
- Ik heb geen idee wat er stond maar hij vond het geweldig!
Daar zit je dan met het zwee...t nog op je rug, de handschoenen nog aan, de rug nog moe en nog heel veel werk te gaan te lezen uit een taal die je nog lange niet beheerst....
Maar er is zoveel goed nieuws te vertellen! Dit is alweer de 9e (!) beerput die we aan het uitgraven zijn... toch wel ietsje meer dan de 4 waarvoor we kwamen.... En wie weet wat komt!
Bij de andere beerputten gaat het werk heel erg goed, meerdere hebben al een dak en die locatie van de weeskinderen is al half opgemetseld. De WCs komen als paddenstoelen uit de grond!
Nog een afsluiter!
Wie een kuil graaft voor een ander valt er zelf in. - Nu wel heel letterlijk.
Gisteren waren twee arbeiders zo slim om het gat in het plafond van de beerput (in ieder geval van het zicht) ´af te dekken´ met een lege zak cement, dus tijdens het metselen op die locatie ging ik in plaats van alleen maar een stap opzij ook nog eens tot mijn onderarm naar beneden in een (gelukkig nog lege) beerput. Ik klim er rustig uit en zie daar dat die twee arbeiders bijna een hartverzakking kregen van mijn actie. Wat mensen laten schrikken, nog meer mensen laten schrikken, verbandje erop en verder metselen! Ach ja, waar gehakt wordt, vallen spaanders